De herdershond
Iedereen met een herdershond weet hoe trouw en uniek deze honden zijn. De eigenschappen die deze honden bezitten zijn op z'n minst bewonderenswaardig en bijzonder te noemen. Maar de meeste eigenaren van een herdershond weten ook hoe fel, gefocust en vastberaden ze kunnen zijn. Zo worden ze nu eenmaal geboren en in het nest is dan ook al te zien wat voor een vechtlust er in dit ras aanwezig is. Wanneer dit van pups af aan niet in goede en duidelijke banen wordt geleid kan de hond een gevaarlijke techniek ontwikkelen waarmee ze aan zowel mens als dier duidelijk kunnen maken dat zij aan de top van rangorde staan. Dit kan resulteren in buitengewoon onrustig gedrag binnen- en buitenshuis, in serieuze waarschuwingen en soms zelfs in brute aanvallen. De hond is niet bang om zijn kracht in te zetten als aanval- en verdedigingsmechanisme. Dit ontstaat veelal uit het willen beschermen van de baas, het huis, het erf of hunzelf. En grappig genoeg zit daaronder veelal een onzekere hond die niet de know-how heeft om hetgeen wat hij/zij spannend vindt op een andere wijze op te lossen. Dit kenmerkt met name de gevoeligheid van dit ras. Ze vangen ieder signaal op en als ze eenmaal een signaal op een bepaalde wijze gecategoriseerd hebben dan kreeg je het er nauwelijks nog uit. Tenzij je de kennis krijgt aangereikt die je nodig hebt om dit ras op te voeden of te heropvoeden. Herdershonden hebben de sterkte neiging om hun oerinstinct in te zetten als zij het gevoel hebben dat ze geen controle over de situatie hebben. Het is dus zaak dat ze dit stukje zelfvertrouwen door jou te gaan ontvangen.
De juiste benadering
Wanneer je herkent wat je net hebt gelezen dan heb je vast en zeker al verschillende dingen geprobeerd om het probleemgedrag van jouw hond een halt toe te roepen. Of je hebt in ieder geval van het begin af aan geprobeerd je hond op de juiste wijze op te voeden. Misschien heb je het hele internet al afgestruind om te zoeken naar de oplossing voor jouw herdershond. De vraag is, waarom werkt het nu niet? En hoe werkt het dan wel? De meeste trainingen en therapieën werken niet voor de herdershond vanwege de werkwijze. Een herdershond staat namelijk niet alleen dicht bij de natuur, ze zijn ook nog eens heel intelligent. Je maakt ze niet zomaar iets wijs wanneer de leer niet komt vanuit de natuur en vooral is gebaseerd op menselijk verzonnen gedrag. Helaas is dit wel het niveau van bijna alles wat je kunt vinden en volgen over het opvoeden en heropvoeden van honden. Dat geldt dus niet alleen voor de herdershond. Wanneer je dit gaat toepassen op jouw hond zal je of het probleem nooit volledig onder controle krijgen, of je maakt je hond helemaal gek en zet hem op een dwaalspoor. Zonder dat je het doorhebt maak je het probleem soms alleen maar erger. Maar hoe werkt het dan wel? De herdershond zou net als iedere andere hond vanuit zijn eigen natuur moeten worden benaderd. Dat wil zeggen dat je moet weten wat natuurlijk gedrag is en hoe je hierin moet bijsturen en begrenzen en de hond moet helpen ontwikkelen tot een stabiele hond. Het is belangrijk dat je komt te weten wat je vooral wel moet doen maar vaak nog meer wat je vooral niet moet doen. Tijdens een therapie kom je hier alles over te weten en ga je in de praktijk leren hoe je omgaat met alle problemen waar je nu tegen aan loopt.
Mijn verhaal
Op de algemene pagina van gedragstherapie lees je een deel van mijn verhaal. Maar hier wil ik vooral iets vertellen over mijn ervaringen specifiek op het gebied van de herdershond.
Zelf ben ik trotse eigenaar van drie herdershonden en een klein rescue hondje. Ik hebDuitse herder reu en twee Hollandse x Mechelse herder teefjes, zij zijn halfzusjes van elkaar. Ik schafte mijn acht weken oude Duitse Herder aan toen ik 24 jaar was, mijn eerste eigen hond. Ik wilde een trouwe hond die mij kon beschermen en ik was zo gefascineerd van het ras dat ik zelf wilde ervaren hoe het was om zo een hond aan mijn zijde te hebben. Ergens wilde ik ook mijn angst overwinnen voor de herdershond. Ik was zelf nooit aangevallen door een herdershond maar er waren als kind zeker wel herdershonden in de buurt waar ik heel erg bang voor was. Onze eigen familiehond was onder mijn ogen ook een keer zeer bruut aangevallen door een ontsnapte herdershond. Best traumatisch dus eigenlijk maar ik zag het als een uitdaging om een herdershond zo op te laten groeien dat hij dat nooit zou doen. Dus ging ik natuurlijk alles doen wat "de wereld + het internet" zei dat ik moest doen. Daardoor heb ik grote fouten gemaakt en achteraf gezien zoveel probleemgedrag helpen ontwikkelen. En ondanks dat het voor mij de fijnste en liefste hond van de wereld was, begon hij wel al op jonge leeftijd gedrag te ontwikkelen waar ik me zorgen over maakte. Er speelde ook nog iets anders mee in mijn verhaal met hem. Hij werd als pup en als jonge hond meerdere malen heel grof aangevallen door, je raadt het al, bijna altijd herdershonden. Ik denk dat hij tussen 3 maanden en z'n eerste levensjaar wel ruim vijf keer keihard is aangepakt tot het enge aan toe en vaak ook nog gewoon zonder aanleiding, de honden kwamen uit de verte op hem afgerend en zagen mijn weerloze en onschuldige pup als prooi of potentieel gevaar voor hun eigen rang. Hierdoor ontwikkelde hij, toen hij groter en sterker werd, een houding van; 'ik pak jou alvast van anders pak jij mij', en hij werd agressief maar eigenlijk doodsbang voor bijna alle honden.
Omdat ik vaak het idee had dat hij een maatje nodig had om mee door het leven te gaan en omdat ik hoopte dat met een tweede hond hij wat socialer ging worden naar andere honden besloot ik een tweede hond te nemen. Het kwam op m'n pad, via-via hoorde ik dat er een nestje was geboren waar ik besloot te gaan kijken. En natuurlijk was ik verkocht toen ik ging kijken. Toen kwam mijn tweede herdershond in huis en dacht ik dat nu alles wel beter zou worden. Maar integendeel, het liep helemaal uit de hand. Samen vormden ze een front en dachten ze de hele wereld aan te kunnen. In feite kreeg mijn hond kreeg een metgezel, ik noemde het destijds wel eens zijn partner-in-crime. Hij voelde zich nu nog sterker met haar aan zijn zijde en had nog een reden gekregen om hard op te treden. En zij kopieerde natuurlijk alles van hem. Hoewel zij wel anders was als hij. Ze zette de aanvallen wel in maar vond het nooit echt nodig om ook over te gaan tot totale vernietiging, ze leek het vooral een superleuk spel te vinden en kickte op de adrenaline die ze ervan kreeg. Dit was dus blijkbaar ook een manier waarop de herdershond kon opgroeien en zich kon ontwikkelen.
Samen waren ze dus niet alleen altijd op boevenpad maar ze konden ook niet normaal aan de lijn lopen, het moest altijd wild en enthousiast. Ze luisterden supergoed naar hun naam maar als ze weer eens ergens achteraan zaten kon ik roepen wat ik wilde. Ze hebben me zelfs één keer aan de lijn door een gazon over de grond meegesleurd omdat ze achter een konijn aan gingen. Je kunt je dan ook misschien wel voorstellen hoe het ging als we een kat zagen, dan moest ik de dichtstbijzijnde boom of lantaarnpaal opzoeken om me schrap te zetten want 70 kilo adrenaline en jachtlust kon ik amper handelen. Er was dus eigenlijk altijd stress, iedere wandeling weer. Met mensen waren ze altijd goed maar als de bel ging of er kwam visite of er liep een hond voorbij, dan wist de hele buurt dat. Met hoe ze in het leven stonden vind ik het een wonder dat ze nooit naar mensen uitvielen, ik weet niet of ze dan nog bij mij waren geweest. Want met wat de wereld je dan vertelt zijn je honden dan afgeschreven en is er geen hoop meer. Dat dacht ik al met hoe ze waren, laat staan als dat er nog bij was gekomen.
Drie jaar geleden vond ik mijn redder in nood, iemand die mij alles kon vertellen wat ik niet wist maar echt moest weten. Bij haar ben ik opgeleid en gecertificeerd tot hondengedragstherapeut en heb ik nu honden die weliswaar een rugzakje hebben maar waarbij het gedrag onder controle is. Sommige dingen zijn er helemaal uit. Bij mijn eerste hond zaten de wonden diep en hij zal misschien nooit meer de hond worden die ik had gehoopt dat hij was geworden. Maar in ieder geval kan ik nu weer alles met hem doen en overal met hem naartoe, wat ik altijd zo graag deed. En hij functioneert volledig in ieder samenstelling van roedels waarin we werken of wandelen en hij helpt bij therapieën en laat alle honden toe op zijn terrein. Soms zie ik de onzekerheid nog wel eens in zijn ogen maar we weten nu allebei hoe we daar mee om moeten gaan om te voorkomen dat hij ooit nog wordt zoals hij toen was.
Twee jaar na hun therapie en na zelf als hondengedragtherapeut aan het werk te zijn kocht ik mijn derde herdertje. Een grijs herdertje van maar 22 kilo van dezelfde moeder als mijn tweede herder. Ik dacht dat nu ik alle kennis in huis had het wel zo klaar als een klontje zou zijn. Maar samen met de ervaringen die ik heb opgedaan in mijn werk en met het bestuderen van haar gedrag ben ik erachter gekomen dat dit ras niet klaar is als ze worden geboren. Dan begint het polijsten pas en schaaf je gaandeweg de scherpe randjes af. Je moet alleen weten hoe wel en hoe niet. Hun taal leren spreken, op hun golflengte komen te staan en ten alle tijde de hoogste plaats in lijn afbakenen. Dit ras werkt zich namelijk naar boven toe, en als je niet weet hoe je jouw plek moet opeisen, dan doen zij het voor je. Het zal je dan misschien ook niet verbazen dat ik veel van mijn therapieën geef aan herdershonden en hun baasjes. Daarbij zie ik de meest losgeslagen honden die niet anders doen dan vanuit hun vrijheid en instinct reageren. Ze doen gewoon wat ze willen omdat ze het kunnen en durven. Ik zie geen ander ras waarbij de aanval- en jachttechnieken zo verfijnd en goed ontwikkelt zijn als bij de herdershond. Het zijn geboren jagers en geboren killers. Ze verfijnen hun techniek naarmate ze ervaring op doen, dit hoeft niet eens te zijn op een levend wezen.
Heb jij thuis een verhaal waarvan je graag het laatste hoofdstuk wilt schrijven? Met een "ze leven nog lang en gelukkig" op het einde? Weet dan dat ik niet kan wachten om samen met jou aan de slag te gaan aan dit laatste hoofdstuk en dat ik je ook daarna nog bijsta daar waar je me nodig hebt!